TRZEBIESZOWICE
Magdalena Podyma
Sołtys Wsi Trzebieszowice
Rada Sołecka: Andrzej Marciniak, Beata Solarz, Zdzisław Rycaj, Piotr Gruszkiewicz, Przemysław Szychalski
Dawna nazwa: Kunzendorf utworzona została zapewne od zdrobniałej formy imienia Konrad i oznaczała wieś Konrada, jej właściciela lub założyciela.
Położenie
Trzebieszowice, wieś usytuowana w dolinie Białej Lądeckiej, przy tak zwanej Drodze Solnej, łączącej Śląsk poprzez Lądek, Kłodzko z Pragą jest jedną z najstarszych miejscowości Ziemi Kłodzkiej. Znana jest z już z 1269 r. jako Chunchons villa i z tego roku pochodzi zapis o istnieniu we wsi kościoła. Wiadomo, że lokowano Trzebieszowice na prawie niemieckim, ale nie rozstrzygnięte jest, czy na terenie jakiejś starszej wsi, czy też na obszarze lasów, przez które przebiegała Solna Droga.
Historia wsi i dóbr
Reichenbachowie to jeden z rodów, który związany był z wsią od czasów nowożytnych aż po wojnę trzydziestoletnią. Ich siedzibą rodową był Czerwony Dwór a później tzw. Dwór Kamienny – renesansowy budynek z wewnętrznym dziedzińcem, składający się z części o funkcjach mieszkalno-administracyjnych, domu czeladnego i z budynków gospodarczych. Pod koniec XVII w. dobra nabyli Wallisowie. Przeprowadzili on barokizację dworu, który przez następne stulecie stanowił główną siedzibę tego rodu na Ziemi Kłodzkiej aż do 1737 r. gdy Georg Olivier hrabia von Wallis osiadł w Wolanach. Dalsze lata XVIII wieku to dla Trzebieszowic rządy rodziny Schlabrendorf a w XIX i XX w. pałac jest rezydencją rodziny Chamarè-Harbuval. W trakcie modernizacji dokonanej na początku XX w. skupiono się na przebudowie wnętrz, pozostawiając barokowy charakter elewacji. Nakryto wewnętrzny dziedziniec szklanym dachem, założono fontannę, centralne ogrzewanie, urządzono ogród zimowy z roślinami tropikalnymi. Zachowała się do dziś jednoprzestrzenna, piękna klatka schodowa w typie baroku wiedeńskiego. Jej ściany wyłożone są drewnianą boazerią o strukturze neoklasycystycznej zdobionej detalami w stylu nerenesansu i neobaroku – w centralnym miejscu umieszczono herb hrabiowski rodu. Kratę w głównym wejściu utrzymano w stylu secesji. Generalnie, modna na przełomie wieków XIX i XX secesja – gdy dokonywano modernizacji pałacu – została zdominowana przez zastosowanie neostylów (neorenesans, neobarok).
Barokowy, wielkodworski ogród założono przy pałacu w Trzebieszowicach już przed 1720 r. Główną część założenia stanowił usytuowany skrajnie względem pałacu, regularny ogród ozdobny, założony na terenie splantowanym, na planie czworoboku i wydzielony murem przerwanym przez ogrodowe bramy. Ogród podzielony został wysokim strzyżonym żywopłotem na dwie części – kwadratowy ogród kwiatowy i prostokątny, wydłużony ogród letni. Oczywiście funkcjonował też ogród warzywny i sad oraz zwierzyniec i bażanciarnia.
Do połowy XIX stulecia Trzebieszowice podzielone były, zgodnie z ilością tutejszych dóbr, na cztery części. Po scaleniu, wieś stała się siedzibą urzędu grodzkiego i urzędu stanu cywilnego.